Για κάποιους ίσως να ακούγεται σαν... Ποντιακό ανέκδοτο. Η Ελβετία των διεθνών οργανισμών, και των τεράστιων τραπεζών, η Ελβετία της λαχταριστής σοκολάτας και των ακριβών ρολογιών, η Ελβετία των χιονισμένων Άλπεων και των μεγάλων λιμνών, μα είναι τέλος πάντων δυνατόν η Ελβετία να έχει οργανωμένους Έλληνες μετανάστες, πόσο μάλλον έναν Σύλλογο Ποντίων. Και όμως ...
Νοέμβριος του 1975, ενα φθινoπωρινό απόγευμα του Σαββάτου στη Ζυριχή. Όπως κάθε Σάββατο οι Έλληνες γονείς περιμένουν να τελιώσουν τα μαθήματα εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας για να παραλάβουν τα παιδία τους. Μεταξύ αυτών και ο Θόδωρος Μουρουζίδης που με τέσσερις λέξεις καταφέρνει να συγκινήσει και ταυτόχρονα να κινητοποιήσει και τους υπόλοιπους Ποντιακής καταγωγής Έλληνες που παρευρίσκονταν: „Θα εφτάμε Σύλλογον τεμέτερον“ (Θα κάνουμε δικό μας σύλλογο).
Ηταν η εποχή που οι Έλληνες μετανάστες ιδρύουν συλλόγους με βάση την κοινή καταγωγή τους και οι Πόντιοι της Ελβετίας δεν θα μπορούσαν να λείπουν απο αυτό το κάλεσμα.Η Ένωση Ποντίων Ελβετίας ειναι γεγονός. Είμαστε υποχρεωμένοι να παραθέσουμε τα ονόματα των μελών του προσωρινού Διοικητικού Συμβουλίου με αλφαβητική σειρά:
Στα χρόνια που ακολούθησαν οι περισσότεροι Έλληνες Ποντιακής καταγωγής απο όλη την Ελβετία εντάχθηκαν στούς κόλπους της Ένωσης μας. Από αυτά τα 39 χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας που η Ένωση πρωτοστατεί στά ελληνικά πολιτιστικά και μή δρώμενα της Ελβετίας, ας μας επιτραπεί να ξεχωρίσουμε έξι στοιχεία τα οποία μας κάνουν να αισθανόμαστε ιδιαίτερα περήφανοι: