Για τούς λόγους που αναφέραμε στο άρθρο Πόντ(ι)ος & Χορός, δεν νοείται Σύλλογος Ποντίων που να μήν διατηρεί χορευτικό τμήμα. Η Ένωση Ποντίων Ελβετίας δέν αποτελεί εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα, αφού από την πρώτη στιγμή της ίδρυσης της το 1975 και από τότε ανελειπώς καλλιεργεί την τέχνη, την μυσταγωγία των ποντιακών χορών.
Σκεφθήκαμε να αφήσουμε κάποιους από τους πρωταγωνιστές αυτών των τριανταπέντε χρόνων να μιλήσουν μόνοι τους, να μιλήσουν ελεύθερα για τις αναμνήσεις τους, να μας μιλήσουν από την δικιά τους σκοπιά. Είναι υπέροχο το συναίσθημα να ανακαλύπτεις με αυτόν τον τρόπο πως τα χορευτικά μας τμήματα έγιναν αφορμή για δυνατές φιλίες, για ζευγάρια που άντεξαν στον χρόνο, έγιναν αιτία για να υπάρχει ακόμη η Ένωση Ποντίων Ελβετίας. Στα κείμενα που ακολουθούν, θα διάβασουμε τις αναμνήσεις του Αλέκου Καλπαξίδη, που δεν υπήρξε απλά ένας από τους πρώτους χορευτές, αλλά συνόδευε και για χρόνια τις μεταγενέστερες γενιές ώς έφορος χορευτικού. Η Μαριάνα Φωκά Iωσηφίδου, κόρη του πρόσφατα συγχωρεμένου παλιού προέδρου της Ένωσης Κώστα Ιω-σηφίδη, ανήκει στη ίδια γενιά χορευτών με τον Αλέκο και μας μεταφέρει νοερά στην ε-ποχή που όλα ξεκίνησαν. Ήταν η πρώτη μή ποντιακής καταγωγής χορεύτρια η Ρίτσα Παπαδοπούλου-Υφαντή (ο άνδρας της ζωής της είναι βέβαια o Κώστας, Πόντιος μ’εναν’ομάτ). Έτσι μπορεί να κοιτά τα ποντιακά δρώμενα από την δικιά της οπτική γωνία, όπως το ίδιο ισχύει και για το απολαυστικό κείμενο του Γιώργου Βενάκη, προέδρου του αδελφού Συλλόγου Κρητών Ελβετίας, και χορευτή της Ένωσης για πολλά χρόνια. Η Σοφία Βενάκη-Παυλίδου (σύζυγος Κρητικού, και δεν είναι και η μοναδική στην Ένωση), κόρη μελών των Δ.Σ.,και χορεύτρια για πολλά χρόνια, έχει πλεόν διπλό ρόλο, της μητέρας χορευτών, αλλά και της χοροδιδασκάλου των μικρότερων παιδιών. Ο Γιώργος Μιχαλόπουλος υπήρξε για κάποια χρόνια ταουλτζής της Ένωσης, και για αυτόν τον “έρωτα” του μας μιλά. Συγκίνηση θα προκαλέσει το κείμενο του γερμανού, Dirk, “Ντιρίκα” Nowak. O Dirk, μεγάλος φιλέλληνας που έγραψε μάλιστα το άρθρο μόνος του στα ελληνικά, μας καταδείχνει την δύναμη του πολιτισμού. Στα κείμενα που ακολουθούν, θα διάβασουμε τις αναμνήσεις του σημερινού αντιπροέδρου Κώστα Καλπαξίδη, που δεν υπήρξε απλά ένας από τους πρώτους μικρούς χορευτές, αλλά συνόδευει για χρόνια τις πρόβες και εμφανήσεις με τη λύρα του. Θα συνεχίσουμε με τον Χρήστο Σταυριανίδη. Ο Χρήστος ήταν ο πρώτος μικρός χορευτής και είναι εδώ και πολλά χρόνια χοροδιδά-σκαλος της Ένωσης. Τώρα θέλει να μάθει και το ταούλ, κουράγιο να’χεις πουλόπομ’. Ο Νάσος (Σάκης) Κοσμίδης υπήρξε για πολλά χρόνια χορευτής, αλλά και μέλος του Δ.Σ. της Ένωσης, στο άρθρο του αισθάνεται την ανάγκη να ευχαριστήσει πολλούς. Το αφιέρωμα ολοκληρώνεται με τον Φώτη Καλπαξίδη, τώρα πια ταμεία της Ένωσης, και τις πιό μικρές της παρέας, Λία Κοτσαποΐκίδου και Νικόλεττα Παπαδοπούλου, που θυμούνται την πορεία τους στο χορευτικό και αναπολουν. To αφιέρωμα συνοδεύ-ετε από υπέροχες ζωγραφιές από παιδιά των δύο μικρότερων χορευτικών μας τμημάτων.

Διαβάστε την συνέχεια του αφιερώματος στο τεύχος 4. και 5. του περιοδικού μας „Ξενιτέας“.

Xeniteas 4 Xeniteas 5